محققين دانشگاه پنسيلوانيا اعلام كردند: دندان‌پزشكان بزرگترين عوامل تجويز داروهاي مخدر
يك گروه محقق از دانشگاه هاروارد به‌تازگي در ژورنال انجمن داروسازان آمريكا(JAMA)، گزارشي منتشر كرده است كه نتايج آن مي‌گويد دندان‌پزشكان از ساير پزشكان بيشتر مواد مخدر تجويز مي‌كنند. بر اساس اين گزارش، جراحي كشيدن دندان، از جمله مواردي است كه بيشترين ميزان مواد مخدر براي تسكين درد آن تجويز مي‌شود.
دكتر اليوت هراش، استاد دانشكده دندان‌پزشكي دانشگاه پنسيلوانيا كه متخصص فارماكولوژي نيز هست مي‌گويد: بعضي از دندان‌پزشكان تركيباتي از مواد مخدر را براي بيماران خود تجويز مي‌كنند كه هم غيرضروري است و هم نسبت به ساير مسكن‌ها تأثير كمتري دارد.
او ادامه مي‌دهد: البته در مواردي درد آن‌قدر شديد است كه شما براي تسكين آن به مخدر نياز داريد، اما تجويز مخدر نبايد اولين انتخاب شما باشد. مخدرها هم در ميان ساير داروها جاي خود رادارند، اما فقط در موارد خاص مي‌توان آن‌ها را تجويز كرد.
دكتر هراش از جمله يافته‌هاي خود، به اين نكته اشاره مي‌كند كه آسپرين حداقل به‌اندازه ويكودين بر روي درد بيمار تأثيرگذار است. اين دندان‌پزشك و همكارش، دكتر پال مور از دانشگاه پيتزبورگ كه معمولاً او را در تحقيقاتش همراهي مي‌كند، در تلاش هستند يك تحقيق جامع‌تر انجام بدهند تا بتوانند اين فرضيه و يافته‌هاي نظير آن را ثابت كنند. آنان پيش‌ازاين سال ۲۰۱۱، در ژورنال JAMA نوشته بودند كه ۱۲ درصد از مخدرهايي كه تأثير سريع دارند را دندان‌پزشكان ايالات‌متحده آمريكا تجويز مي‌كنند و در يك تحقيق ديگر كه همان سال در همين ژورنال به چاپ رسيد و اطلاعات آن مربوط به سال ۲۰۰۹ بود، گفته‌شده بود كه دندان‌پزشكان بزرگترين عامل تجويز مواد مخدر براي بيماران بين ۱۰ تا ۱۹ سال هستند. به گفته دكتر هرش، دليل اين اتفاق مي‌تواند اين باشد كه معمولاً افراد در اين سن دندان‌هاي عقل خود را مي‌كشند.
همه ما مي‌دانيم كه سراشيبي مصرف داروهاي مخدر چگونه است. آنان مي‌توانند منجر به مصرف مواد مخدر ديگر مانند هروئين بشوند و تأثيرات جنبي مانند حالت تهوع، استفراغ، يبوست و سرگيجه داشته باشند. در ضمن كودكان هم ممكن است به داروهايي كه براي والدينشان تجويزشده است دسترسي پيدا كنند.
پس چرا دندان‌پزشكان اين داروها را تجويز مي‌كنند؟ دكتر هرش مي‌گويد در بعضي از موارد، داروهاي استروئيدي ضدالتهابي، عوارضي دارند كه بيماران نمي‌توانند آن‌ها را تحمل كنند. براي مثال ناپروكسن مي‌تواند سبب مشكلات معده شود و استامينوفن نبايد براي كساني كه مشكلات كبدي دارند تجويز شود، بنابراين او دليل اصلي تجويز اين داروها را تكرار يك چرخه قديمي از سوي دندان‌پزشكان مي‌داند و مي‌گويد: بعضي از دندان‌پزشكان سال‌ها اين داروهاي اعتيادآور را تجويز كرده‌اند و تلاش نكرده‌اند داروهاي مؤثر جايگزين را به‌جاي آن‌ها امتحان كنند.
به گفته او، در ساير موارد، بيمار از پزشك درخواست مي‌كند كه چنين داروهايي را براي او تجويز كند. زيرا انتظار دارد به درجه شديدي از درد دچار بشود و اين در حالي است كه تعداد بسيار كمي از بيماران به اين حد از درد دچار مي‌شوند. دكتر هرش نام اين عامل را “انتظار بيمار” گذاشته است و مي‌گويد: در بسياري از موارد، بيمار از دندان‌پزشك يك مسكن قوي مي‌خواهد و گمان مي‌كند دارويي كه حاوي مخدر باشد، بهتر مي‌تواند درد را تسكين بدهد و دندان‌پزشك و پزشك هم در اين دام مي‌افتند. اين عامل، در سال‌هاي گذشته از عوامل ديگر پررنگ‌تر شده است و درنهايت بيمار به مصرف مخدرها كه در بسياري از موارد از تجويز يك مسكن مخدر شروع مي‌شوند اعتياد پيدا مي‌كند و اين در حالي است كه در ۸۵ درصد موارد، يك دندان‌پزشك، داروساز يا يك پزشك نبايد پايه‌گذار مصرف داروهاي مخدر باشد.
كوه سيوك نرم آب
بهترين سواحل تايلند
چندش آورترين غذاهاي جهان
۱۰ پاساژ برتر بانكوك