مسافرتي و گردشگري

حوض خانه باغ نگارستان بنايي در باغ نگارستان است كه شكل هشت گوش دارد. در اين حوض خانه شاه نشين هايي به سبك بناهاي دوره زنديه و مزين به گچ بري هاي عالي وجود دارد كه امروزه در محل موزه هنرهاي ملي قرار گرفته است. اين بنا در عهد فتح علي شاه و محمدشاه قاجار ساخته شده است. باغ نگارستان در اوايل سده سيزدهم هـ . ق بين سال هاي 1228 تا 1230 بنا شد. حوضخانه اين باغ كه طرح صليبي داشت با چهار شاه نشين اطرافش به باغ منتهي مي شد. بناي صليبي شكل گنجينه كه در نيمه اول قرن سيزدهم ساخته شده بود توسط هنرمندان معاصر، به شكل مستطيل درآمد و در سال 1309 شمسي، به گنجينه تعلق گرفت.

مسجد جامع تهران متعلق به قرن سيزدهم هجري قمري است كه قسمت هاي مختلف آن در طول زمان و توسط افراد مختلف ساخته شده است. معماري بخش هاي مختلف اين مجموعه، حاكي از شكل‌گيري تدريجي مجموعه بنا است. برخي ساخت اين مسجد را در زمان شاه‌ عباس دوم صفوي و برخي قرن نهم هجري قمري مي ‌دانند ولي آن چه اكنون قابل رويت است، قديمي ‌تر از قرن سيزدهم به نظر نمي ‌رسد. كتيبه‌اي در ايوان خاوري و در ورودي به شبستان بزرگ مسجد مورخ به سال 1240هـ . ق و كتيبه ديگري در اين ايوان به تاريخ 1366هـ . ق وجود دارد. در ايوان جنوب باختري حياط تاريخ 1252هـ . ق خوانده مي ‌شود كه مربوط به مرمت اين بخش از بنا مي باشد. محراب شبستان پشت اين ايوان داراي تاريخ 1344هـ . ق است. در دوره‌هاي بعد از ساخت مسجد، مرمت و الحاقاتي درآن صورت گرفته كه براي نمونه مي ‌توان به احداث كتابخانه اشاره كرد. در كتابخانه اين مسجد كتيبه اي وجود دارد كه اقدامات انجام شده در سال 1389هـ . ق را بيان مي ‌كند.

عمارت باغ فردوس از بنا هاي متعلق به قرن 12 هجري قمري است كه در باغ گسترده و پر درختي قرار دارد و به سبب زيبايي و سرسبزي كه داشت به باغ فردوس معروف شد. اين عمارت در محله تجريش واقع شده است. بناي آن در زمان محمد شاه قاجار بنا شد و در سال 1264 هجري قمري - بعد از مرگ محمدشاه - به صورت متروكه درآمد. در زمان ناصرالدين شاه عمارت و باغ آن مورد توجه نظام الدوله معيرالممالك قرار مي گيرد و بعد از خريد، آن را مرمت كرده و باغ فردوس نام مي نهد. وسعت باغ فردوس حدود 20 هزار متر و مساحت بناي آن هزار متر مربع است كه در سه طبقه و نيم ساخته شده است. بناي عمارت از قسمت مياني دو طبقه و از جبهه باختري و خاوري سه طبقه است. در قسمت مياني عمارت دو تالار بر روي هم بنا شده كه سقف تالار اول از مقرنس هاي گچي با اشكال خاص پوشيده شده است. روي ديوارهاي جانبي و دهانه درب جنوبي تزيينات گچي پركاري ديده مى شود. بام عمارت شيرواني و به سبك خانه هاي شميران است. درها و پنجره ها همه از چوب و شيشه هاي رنگي ساخته شده اند. اين عمارت با شماره 1876 در فهرست آثار ملي به ثبت رسيده است.

بقعه امام زاده قاسم از بناهاي دوران شاه تهماسب صفوي است كه در دوران قاجاريه مرمت شده است. اين بقعه در گلاب دره بر دامنه كوه هاي شميرانات در نقطه اي آرام با چشم اندازي بسيار زيبا واقع شده و داراي يك برج هشت ضلعي آجري است كه گنبدي كاشي كاري شده اي نيز بر فراز آن قرار دارد. درون حرم امام زاده، كه زيارتگاهي ساده و بي پيرايه است، ضريحي ساده و صندوقي عتيقه قرار دارد.

مدرسه سپهسالار از مدارس بزرگ و زيباي قرن سيزدهم هـ . ق در شهرستان تهران است. اين بنا در خيابان شهيد مصطفي خميني فعلي واقع شده است. بانيان اين مسجد عظيم - كه به مدرسه ناصري تهران نيز مشهور بود- حاج ميرزا حسين خان سپهسالار قزويني صدراعظم دوره ناصرالدين شاه قاجار و برادرش مشيرالدوله بودند. اين بنا كه از بزرگ ترين مدرسه هاي تهران مي باشد، 62 متر طول،61 متر عرض و در حدود 60 حجره دارد و ارتفاع گنبد آن 37 متر است و در صحن مدرسه، باغچه اي پردرخت و زيبا با آب نما ساخته شده است. ساختن اين عمارت معتبر در سال 1296 هجري قمري آغاز شد. مجموعه اين بناي شكوهمند شامل جلوخان، سردر، دهليز، ساختمان دو طبقه و حجره هاست. اين ساختمان داراي چهار ايوان، گنبدي بزرگ، شبستان و چهل ستون، هشت گل دسته، مناره كاشي كاري و مخزن يك كتابخانه معتبر است. درب ورودي اصلي مدرسه در حاشيه خيابان بهارستان قرار دارد. از ضلع خاوري نيز دري به مسجد و مدرسه باز مى شود. در اين دهليز، شاه كاري از معماري و كاشي كاري معروف به هفت كاسه (تاق معلق) به يادگار مانده است. بالاي ايوان شمالي اين بنا يك ساعت بزرگ نصب و كتيبه هاي بى شماري روي كاشي نقش شده است. از مشخصات ممتاز تزيينات اين بنا، گذشته از تاق معلق، كاشي هاي محصور و خشتي رنگارنگ بناست كه داراي مناظري بسيار زيباهستند. از لحاظ هنر حجاري و سنگ تراشي نيز ستون هاي يكپارچه آن قابل توجه است.

كليساي طاطاووس يكي از قديمي ترين كليساهاي تهران است كه در اواخر قرن دوازدهم هجري قمري (سال 1178) هجري شمسي، ساخته شده است. اين كليسا در منطقه بازار حضرتي در تقاطع خيابان مولوي در جنــوب خاور تهران واقع اســت و به يقين اولين نشانه حضور متشكل ارامنــه در شهر تهــران مي باشد. مساحت تقريبي كليسا و نمازخانه حدود320 مترمربع و صحن آن محل دفن افراد بسياري است كه به علت نبودن قبرستان مخصوص مسيحيان، دراين محل دفن شده اند. ازافراد سرشناسي كه در صحن اين كليسا مدفون هستند مي توان از سفراي روسيه و انگلستان، شاهزاده گرجستان، چارلز اسكات فرزند والتر اسكات نويسنده نامي انگليسي، چارلز آليسون فرستاده ويژه و وزير مختار دربار انگلستان در ايران، داودخان طبيب نظام و غيره هستند. موسسان كليسا نيز خود در همين مكان دفن شده اند. تصاوير كنده كاري شده بر روي سنگ قبر، مردگان را درجامه هاي دوره قاجار نشان مي دهد.

معرفي قله ماكالو پنجمين قله مرتقع هيماليا  

ماكالو با ارتفاع 8463 متر ارتفاع پس از قلل اورست، كي 2، كانچن چونگا و لوتسه به عنوان پنجمين كوه مرتفع جهان شناخته مي شود. ماكالو كوهي منفرد واقع در 22 كيلومتري شرق كوه اورست است و شكلي شبيه به يك هرم چهار وجهي دارد. به عنوان يكي از سخت ترين كوه ها براي صعود، مطرح شده و دليل آن شيب بسيار زياد و تيغه‌هاي تيز خط الراس آن است.

قله ماكالو (Makalu) همراه با قلل اورست و لوتسه در منطقه هيمالياي خومبو روالينگ قرار دارد. هيمالياي خومبو به وسيله رودخانه آرون از هيمالياي كانچن چونگا جدا شده است. به وسيله رودخانه دودوكسي كه از يخچال هاي هيمالياي خومبو سرچشمه مي گيرد از هيمالياي روالينگ جدا مي شود. اين خط الراس در طول مرز نپال و تبت از غرب به شرق و از قلل چوآيو، پوموري، اورست و سپس گردنه جنوبي اورست به سمت قله لوتسه امتداد پيدا مي كند و در نهايت به شرق و قله ماكالو كشيده مي شود.

ارتفاع 8463 متر
محل قرارگيري نپال، تبت
نزديك ترين فرودگاه بين المللي كاتماندو
بهترين ماه هاي صعود: آوريل، مي، سپتامبر و اكتبر
موقعيت: 27،88 عرض شمالي و 87،08 طول شرقي
اولين صعود قله ماكالو – هيت فرانسوي به رهبري ژان كوزي (Jean Couzy) در تاريخ 15 مي 1955

وجه تسميه

ماكالو در بررسي هاي هندي ها در سال 1884، به عنوان سيزدهمين قله شناخته شده بود. طبق اين بررسي، نام قله خامبالونگ بود. به نظر مي رسيد اين نام از منطقه خامبا سرچشمه گرفته باشد، گرچه دره شمالي قله، كامالونگ نام دارد كه به معناي دره رود كاما است. به باور عده اي، واژه ماكالو از كامالونگ گرفته شده است. البته اين بحث چندان پذيرفتني نيست و بيشتر امكان دارد منشا نام آن از كلمه سانسكريت ماهاكالا گرفته شده باشد، كه به معناي “آب و هواي سترگ است”. ماهاكالا در زبان تبتي به معناي كوه سياه بزرگ يا هيولاي سياه است؛ توصيفي عالي براي اين هرم سنگي غول آسا، در مواقعي كه باد برف هاي نشسته بر آن را روبيده باشد.

قله ماكالو (ارتفاع 8463 متر) پنجمين قله مرتفع دنيا

تاريخچه فعاليت بر روي كوه ماكالو

ماكالو در بررسي سال 1921 توسط “هوارد باري” ديده شد. در سال 1933 هوستون و در 1951 و 1952 اريك شيپتون عكس هاي خوبي از كوه گرفتند. در 1954 تيمي از آمريكا به سرپرستي ويليام سيري و با حضور دكتر ويليام انسولد تا ارتفاع 7150 متري تيغه شرقي بالا رفت. در همين سال تيمي از نيوزلند بخش شمالي “يخچال بارون” تا پتانتسه را پيمود سپس تا گردنه ماكالو لا (مابين ماكالو و كانچونتسه) بالا رفتند. در ابتداي صعود ادموند هيلاري كه براي نجات هم تيميش كه در شكاف سقوط كرده بود خود دچار شكستگي دنده شد. وي در اواخر برنامه به گروه پيوست ولي به شدت بيمار شد و سايرين براي انتقالش به پائين به برنامه خاتمه دادند. در پائيز فرانسوي ها بازگشتند. آن ها با رسيدن به ماكالولا، كانچونتسه 7640 متر و چومولونزو 7790 متر را صعود كردند.

در بهار 1955 تيم فرانسوي بازهم با سرپرستي ژان كوزي به ماكالو آمد. گروهي از اعضاي تيم آناپورناي 1950 و تعدادي از نفرات پائيز 1954 ماكالو عضو تيم بودند، از جمله گيدو مانون كسي كه در 1952 به همراه ليونل تري اولين صعود فيتزروي در پاتاگونيا را انجام داده بود. در روز 15 مي ليون تري (Lionel Terra) و ژان كوزي (Jean Couzy) به عنوان اولين كوهنوردان با كمك اكسيژن مصنوعي به قله رسيدند. در واقع اين تيم آنقدر كپسول اكسيژن داشت كه نفراتش در ارتفاع پائين هم از اكسيژن كمك مي گرفتند. 9 نفر از اعضاي اين تيم از جمله سردار شرپاها گيالزن نوربو به قله رسيدند.

در 1961 هيلاري بازهم به ماكالو برگشت. هدف آنها صعود بدون اكسيژن ماكالو بود ضمن آنكه آنها در جستجوي يتي نيز بودند. آنها در ماه مارس بدون داشتن مجوز از آمادابلام بالا رفتند اما دولت نپال كه اين صعود را غيرقانوني مي دانست مجوز صعود به ماكالو آنها را لغو كرد. آنها به كاتماندو بازگشتند و هيلاري پس از مذاكراتي مجددا مجوز صعود را گرفت. اما تيم هيلاري تنها تا 110 متر مانده به قله بالا رفت. آنها بدليل خيز ريوي “پيتر مولگرو” از اعضاي تيم مجبور به شب ماني در غار برفي شدند. در اين شب “نويسون” هم مبتلا به خيز ريوي شد. ميشل وارد هم كه براي كمك به آنها بالا رفته بود هم دچار ذات الريه شد. تيم به سختي به پائين بازگشت. در كاتماندو مولگرو تعدادي از انگشتانش را از دست داد. اين تيم آنقدر سختي كشيد كه نام مولگرو ضرب المثلي براي بيان سختي ها و بيان درد و رنج شد.

در 1970 ژاپني ها مسير تيغه جنوب شرقي را باز كردند. در 1980 كاكوشكاي لهستاني نخستين صعود تك نفره واقعي يك هشت هزار متري را با عبور از تيغه شمال غربي و بدون اكسيژن مصنوعي در 4 روز انجام داد.

در سپتامبر 86 راينهولد مسنر با صعود از مسير عادي به سيزدهمين 8000 متري خود صعود كرد. وي پيش تر 3 بار بر روي ماكالو ناكام شده بود، از جمله در صعود ديواره جنوبي و تلاش زمستاني. وي بلافاصله به لوتسه رفت تا با فتح اين كوه به عنوان نخستين انسان بر فراز تمامي 8000 متري ها بايستد.

در 1990 كتي كالون به عنوان نخستين زن ماكالو را صعود كرد وي به همراه جان اسكات از مسير ستون غربي فرانسوي ها به شيوه آلپي قله را فتح كرد.

در سال 1971 يك تيم فرانسوي به رهبري “روبرت پاراگو” توانست با گشودن راهي نو بر روي تيغه غربي ماكالو به قله پنجمين كوه مرتفع جهان دست يابد. اين تيغه ديواره هاي غربي و جنوبي را از هم جدا مي كند و پس از يك بخش سنگي تقريبا قائم در ارتفاع 7350 تا 7700 متر، ستون غربي ناميده مي شود. اين بخش نياز به سنگنوردي با درجه “+7” و “A2” دارد كه در سطح دريا نيز كاري بسيار دشوار بود اما در ارتفاع 7500 متر، پيشرفتي در صعودهاي دشوار به شمار مي رود. در اين صعود آب و هوا نيز به ساير مشكلات افزوده بود زيرا بهار 1971 با برف سنگين، دماي بسيار پائين و بادهايي با سرعت بيش از 150 كيلومتر در ساعت، بدترين بهار قرن بود. در بيش تر مسير “يانيك سينيور” و “برنار مله” پيشتاز بودند و هم آنها پس از دو تلاش ناموفق و بازگشت سومين عضو گروه از 8300 متر، توانستند با مصرف اكسيژن از بالاي ستون، سرانجام به قله برسند. در آن زمان (درست يك سال پس از صعود ديواره جنوبي آناپورنا) اين صعود قابل توجه بود كه ارزش و اعتبار شايسته خود را كسب نكرد.

در 1977 يك گروه بريتانيايي-آمريكايي-يوگسلاو، صعودي بدون شرپا و اكسيژن را روي ديواره غربي آزمايش كرد. در اين برنامه چندين سانحه رخ داد كه به خاطر نداشتن عوارض جدي، خنده آور به نظر مي رسند. آسيب هايي در اثر ريزش سنگ پديد آمد، يك چادر خالي از كوهنورد بر اثر بهمن ويران شد و چادر ديگري در پي تركيدن چراغ، سوخت و از بين رفت. گروه پيش از رسيدن به 7000 متر بازگشت.

راه ستون غربي فرانسوي ها در 1980 توسط يك گروه 4 نفره آمريكايي تكرار شد كه بدون اكسيژن و به شيوه آلپي صعود كردند. “جان راسكلي” تنها به قله رسيد و ديگران به دلايل گوناگون باز ماندند.

در 1981 “وويتك كورتيكا”، “جرزي كاكوشكا” و “آلكس مكينتاير” در فصل پس از بارش در تلاش براي گشودن راهي تازه در ديواره غربي شكست خوردند. سپس كاكوشكا تيغه شمال غرب را بدون اكسيژن و به تنهايي در 4 روز صعود كرد. پيش تر چندين نفر از بخش پاياني اين را به تنهايي بالا رفته بودند ولي اين نخستين صعود تك نفره واقعي قله و سومين صعود 8000 متري كاكوشكا بود.

در 1986 “كريستوف ويليچكي” از راه ستون غربي فرانسوي ها (با كمي تفاوت) به قله رسيد.

در 1988 “مارك باتارد” از ستون غربي به تنهايي بالا رفت و از راه اصلي برگشت. با اين صعود او اولين تراورس ماكالو را انجام داد. باتارد با دو شرپا تا 7750 متري ثابت گذاري كرده، پائين آمد. سپس عصر 26 آوريل با پشت سر گذاشتن توده اي از تجهيزات به تنهايي به سوي قله حركت كرد و ساعت 9:45 دقيقه بامداد روز 27 آوريل به قله دست يافت كه صعود خوبي بود.

در فصل پس از بارش 1996 “ياسوشي يامانوي” كوهنورد ژاپني در تلاش جاه طلبانه خود براي صعود تك نفره از راهي تازه در ديواره غربي شكست خورد زيرا گرفتار ريزش سنگ شده ناچار شد از 7300 متري عقب نشيني كند. اما در بهار 1997 يك گروه روس توانست راهي تازه در اين سو بگشايد. راه حقيقي ديواره غربي (خطي مستقيم تا بالاي ديواره) شامل سنگنوردي بسيار دشوار در ارتفاع بالا كه در معرض ريزش سنگ بود. البته روس ها از اين راه نرفتند بلكه راهي در سمت چپ ستون غربي انتخاب كردند كه بخش هايي از آن از ريزش در امان بود. البته اين نيز يكي از دشوارترين مسيرها روي قلل بلند و كاري قابل توجه بود كه تنها پس از رسيدن به بالاي ستون غربي (در ارتفاع 8000 متر) از طريق يك كمربر، كمي آسان تر مي شد. از 7300 متر به بعد صعود توسط يك تيم 6 نفره به شيوه آلپي ادامه يافت ولي در 8200 متر “صلوات حبيبولين” كه در بيش تر مسير پيشتاز بود و بدنش تحليل رفته بود به ناچار توقف كرد. سايرين به كار ادامه دادند و روز 24 مي به قله رسيدند. آن ها در برگشت حبيبولين را مرده يافتند. هنگام فرود نيز، “بوگاچفسكي” در پي ريزش سنگ كشته شد.

راه حقيقي ديواره غربي ماكالو كه چند گروه روي آن كار كرده اند ولي هيچيك از 7300 متر بالاتر نرفتند همچنان صعود نشده باقي مانده است و از ديد برخي، اين راه “آخرين مشكل بزرگ هشت هزار متري ها” است و همچنين اين اطمينان وجود دارد كه در آغاز قرن جديد صعود شود.

ايرانيان و صعود به قله ماكالو

در 4 ارديبهشت ماه 1392، عظيم قيچي ساز به عنوان اولين ايراني بدون استفاده از كپسول اكسيژن قله ماكالو را صعود كرد.

امروز 23 ارديبهشت 1395، خانم پروانه كاظمي به عنوان اولين بانوي ايراني موفق به صعود قله ماكالو شد.

تصوير زير متعلق است به صعود عظيم قيچي ساز به قله ماكالو كه همراه “يانگ”، “ليو” و شرپاي آنان “دندي” در ساعت 10:30 صبح روز 4 ارديبهشت 1392 موفق شدند اين قله را صعود كنند.

تصوير متعلق است به صعود عظيم قيچي ساز به قله ماكالو در سال 1392

گفتني است؛ خانم پروانه كاظمي در بهار 2015 برنامه صعود به قله ماكالو در قالب تيمي دو نفره متشكل از خودش و يك شرپا به نام چرينگ جانگبو را داشت كه به علت وقوع زلزله مهيب نپال به قدرت 7.8 ريشتر در روز 25 ام ماه مي از صعود بازماند.

بقعه امام زاده زيد كه مدفن سيد زيد بن زين‌العابدين بن حسين بن علي عليه‌السلام است، متعلق به دوران صفوي و اوايل قرن دهم هجري قمري بوده و در محدوده بازار تهران واقع شده است. اين بقعه داراي صحن، ايوان، رواق آينه كاري، گنبد كاشي كاري و متعلقات ديگري در طرفين بنا مي ‌باشد. قديمي ‌ترين تاريخ اين بقعه بر روي مرقد، سال920هـ . ق است و كتيبه ديگري نيز به خط نسخ برجسته در بالاي مرقد باقي ‌مانده كه تاريخ پايان آن كتيبه هم ماه رجب سال920 هجري قمري مي باشد. در مجاورت بقعه، اطاق آيينه‌ كاري ديگري است كه محل دفن عده‌اي از مشاهير گذشته است. سنگ قبر مرمري به نام لطفعلي ‌خان زند در ايوان جنب بقعه نصب شده است كه نشان مي دهد محل قبر اين شاهزاده دلاور زند بايد در بقعه امام زاده زيد باشد. در سال هاي 1315 - 1316 شمسي، كاشي كاري گنبد، آيينه‌ كاري رواق، حرم و مقبره جنب آن مرمت شده است.

قنات هاي ايران ثبت جهاني شدند


كميتۀ ثبت ميراث جهاني يونسكو با ثبت قنات ايراني در فهرست ميراث جهاني يونسكو موافقت كرد.

در نشست جمعه (25 تير) در استانبول، پرونده 11 قنات ايراني، به عنوان دومين پرونده زنجيره اي ايران، در فهرست ميراث تاريخي – فرهنگي يونسكو به ثبت رسيد.

كاريز يا قنات مجراي تونلي شكلي است كه در زير زمين كنده شده تا آب در آن جريان يابد. اين مجرا درعمق زمين براي ارتباط دادن رشته چاه هايي كه از «مادر چاه» سرچشمه مي گيرد، با هدف هدايت آب و مديريت آب براي كشاورزي و ساير مصارف به كار گرفته مي شود.

فناوري ساخت قنات در اوايل هزاره اول پيش از ميلاد در مناطق خشك كوهستاني ايران گسترش يافت و به كشاورزان اين مناطق اجازه داد تا بتوانند در دوره هاي طولاني خشكي كه آب سطحي پيدا نمي شود، به كشت و زرع بپردازند.

بيشتر كشورهاي عضو يونسكو بر اهميت تاريخي قنات هاي ايران، نظام پيچيده و امروزين به كار رفته در آنها و سودمندي شان براي محيط زيست اذعان كردند.

احمد جلالي، نماينده ايران در يونسكو، با قدرداني از ثبت 11 قنات ايراني در فهرست ميراث جهاني، اين قنات ها را آثاري باستاني در جهان دانست.

قنات هاي زارچ و حسن آباد مهريز در استان يزد، قنات ابراهيم آباد اراك در استان مركزي، قصبه گناباد و بلده فردوس در خراسان، دو قنات در ميمه و وزوان در استان اصفهان، قنات دو طبقه اردستان، جوپار، اكبرآباد و قاسم آباد بروات در استان كرمان با تاييد يونسكو به ثبت جهاني رسيدند.

گفتني است، بيش از 41 هزار حلقه قنات در ايران وجود دارد.

آشنايي با قله ابن سينا يا قله لنين  

قله ابن سينا يا قله لنين با 7134 متر ارتفاع در مرز كشورهاي تاجيكستان و قرقيزستان قرار دارد و دومين قله مرتفع هر دو اين كشورهاست. اين قله در سال 1781 كشف شد و ابتدا به ياد كنستانتين فن كاوفمن فاتح تركستان به نام كوه كافمن معروف شد، اما از سال 1928 مقامات شوروي آن را به نام قله لنين نامگذاري كردند.

تاجيكستان در سال 2006 آن را قله ابوعلي ابن سينا (به سيريليك: қуллаи Абӯалӣ ибни Сино) نامگذاري كرد اما در قرقيزستان همچنان از نام قله لنين استفاده مي شود.

مسير صعود به قله لنين – Route Up Lenin Peak

قله لنين يكي از قللي است كه با صعود آن و 4 قله ديگر يك كوهنورد موفق به دريافت نشان پلنگ برفي مي شود. لقب پلنگ برفي به كوهنوردي اعطاء مي شود كه پنج قله بالاي هفت هزار متر كشور سابق اتحاد جماهير شوروي يا روسيه و كشورهاي مشترك المنافع فعلي را صعود كند.

زنده ياد مهدي عميدي بر فراز قله لنين

داستان پيدايش پلنگ برفي به سال 1956 باز مي گردد، زماني كه Ratzik آنرا پيشنهاد داد. در واقع پلنگ برفي عنواني است كه به فاتحان 5 قله مرتفع و بالاي 7000 متر پامير و تيان شان داده مي شود كه عبارتند از:

1. اسماعيل ساماني (كمونيست)، ارتفاع 7495 متر (پامير) تاجيكستان
2. پوبدا (پيروزي يا جنگيش چوگوس)، ارتفاع 7439 متر (تيان شان) قرقيزستان
3. ابن سينا (لنين)، ارتفاع 7134 متر (پامير) قرقيزستان و تاجيكستان
4. كور‍ژنفسكايا، ارتفاع 7105 متر (پامير) تاجيكستان
5. خان تنگري، ارتفاع 7010 متر (تيان شان) قرقيزستان و قزاقستان